Mijn haat-liefde verhouding met IJsland I

DEEL 1: De liefde

Het duurde een tijdje, maar dit is officieel mijn eerste blog. Ik heb lang nagedacht en vaak getwijfeld waarover ik nu zou schrijven. Er zijn ideeën neergepend, getypt, opgeslagen, verwijderd, maar er is vooral veel uitgesteld.

Tot vandaag. Ik vertel jullie graag wat meer over IJsland, meer specifiek over wat ik er nu van vind en wat mijn link is met het land van Vuur en IJs.

Wat vooraf ging

Misschien begin ik best bij het begin. In 2016 besloot ik om samen met een goeie vriend, Maarten, een afstudeerreis te maken naar een locatie waar we niet snel terug zouden gaan. Een onvergetelijke reis om de studentenjaren achter ons te laten en te beginnen aan het echte leven. Ik ben doorheen mijn studententijd niet echt bezig geweest met fotografie, buiten wat foto’s nemen voor enkele lokale bevriende bands, maar ik had niet echt een idee waar ik met bezig was. Toen onze keuze op IJsland viel en ik me steeds meer bewust werd van de wonderen der natuur die we zouden bezichtigen, raakte ik overtuigd om alles op beeld vast te leggen. Alleen: ik had geen camera, geen statief en vooral geen idee hoe ik een deftige landschapsfoto nam. Budget voor een camera of een statief was er niet want dat was voorbehouden voor onze reis. Ik kon gelukkig mijn ouders hun camera gebruiken: een Canon 450D met een 18-55mm kitlens, een camera die toen al 8 jaar oud was en minder megapixels had dan de camera van mijn telefoon. Maar de overtuiging was er en de goesting om me onder te dompelen in de duizenden YouTube-tutorials ook.

Onze reis naar IJsland vond plaats in september en dit was in de eerste plaats een budgettaire reden. IJsland is een verschrikkelijk duur land, waar je in het hoogseizoen al snel €1000 kwijt bent als je een tiental-dagen de kleinst mogelijke auto wil huren. Het nadeel van september is dat de dagen wat korter zijn en de puffins helaas al vertrokken zijn, maar dat woog niet op tegen de voordelen: goedkopere auto en hostels, minder toeristen en de kans om het noorderlicht te zien. We besloten een rondreis te maken in wijzerzin (van west naar noord en oost, om te eindigen in het zuiden). Het zuiden van IJsland is het meest toeristische, maar zou het meest spectaculaire moeten zijn. Safe the best for last.

The Eagle has landed

Een goede landschapsfoto begint altijd met een goeie voorbereiding, ik had me op voorhand ingelezen, nagegaan welke locaties ik echt wou fotograferen en op welk tijdstip van de dag we daar dan aanwezig moesten zijn. Helaas voor mijn reisgezel betekende dit vaak vroeg opstaan om toe te komen op de locatie nog voor de zon op kwam; het beste licht heb je namelijk tijdens “blue hour” en “golden hour”. Dit zijn de momenten vlak voor en vlak na de zon opkomt of ondergaat. De eerste locatie op het lijstje was Kirkjufell, waarschijnlijk de meest gefotografeerde berg van IJsland (onder andere te zien in Game of Thrones seizoen 6 & 7). De berg krijgt de naam Kirkjufell omdat hij vanuit een bepaalde hoek heel puntig voorkomt en wat lijkt op een kerktoren. Vlakbij de berg is een kleine waterval (Kirkjufellsfoss) die je samen in beeld kan brengen, mijn interesse was gewerkt en ik was overtuigd om de beste foto in jaren te nemen.

Et voilà. Het eerste beeld was gemaakt, en ik was best tevreden. De wolken blokkeerden de zon waardoor een spectaculaire zonsopgang met mooie roze wolken niet tot de opties behoorde, en achteraf gezien maar goed ook want dan had ik waarschijnlijk geen degelijke foto kunnen nemen. Waar ik wel in slaagde was om mijn sluitertijd laag te houden waardoor het water van de waterval een melkachtig uitzicht kreeg. Ik had geen statief mee, enkel een prulletje met plooibare beentjes dat mijn moeder ooit gekocht had om “familieselfies” te nemen. De beste landschapsfoto’s neem je dus tijdens het “blue” of “golden hour”, waardoor je vaak moet werken met weinig licht en eigenlijk een statief nodig hebt om niet te eindigen met wazige foto’s. Maar je kan altijd inventief zijn door je camera op een rugzak te plaatsen of op de grond en te werken met een timer; zo duw je de knop in, telt die af en neemt je camera een foto zonder dat je het toestel in je hand hebt. De eerste landschapsfoto van de reis, ik begon me al af te vragen of het nog beter zou worden.

Het Noorderlicht

Het staat hierboven al vermeld, vanaf (midden) september, bestaat er een kans dat je in IJsland het Noorderlicht of Aurora Borealis ziet. We hadden er op voorhand geen rekening met gehouden, om toch de verwachting niet te hoog te leggen. Het Noorderlicht was immers echt wel “top of the bucketlist” materiaal. Ik had dan ook weinig opzoekingswerk gedaan over hoe je dat nu specifiek fotografeert, de basis die had ik en dat zou waarschijnlijk wel volstaan als we het zouden tegenkomen. Noch ik, noch Maartenl hadden het Noorderlicht al eens gezien en hadden ook geen flauw idee wat hierbij te verwachten, buiten de alom bekende foto’s en beelden uit Reizen Waes.

We bevonden ons op dat moment in het noorden van IJsland, nabij Akureyri. Per toeval kwamen we bij een kampeerspot, waar plaats was voor een kampvuur en dus ook een BBQ. We haasten ons naar de lokale supermarkt, kochten wat vlees en bier en keerden terug naar dit idyllisch plaatsje vlakbij een klein meertje. Het duurder wat langer dan verwacht, maar uiteindelijk kregen we het vuur in gang en konden we genieten van ons veel te duur vlees en zeker veel te dure Stella’s (ook al waren we slechts 5 dagen onderweg, thuis is waar mijn Stella staat). Nu de zon bijna volledig onder was, besloten we ons vuur te doven (op een manier die ik hier niet zal beschrijven) en terug te keren naar de wagen.

Het was pas met het doven van het vuur dat Maarten enkele rare wolken opmerkte aan de horizon en zich luidop afvroeg: is dat het Noorderlicht? Ik was iets sceptischer en geloofde niet dat die paar lichte wolken het spectaculaire Noorderlicht zouden voorstellen. We besloten hier niet verder bij stil te staan en wandelden terug naar de wagen. Onderweg terug kwamen we een fotograaf tegen, die duidelijk veel beter voorbereid was dan mezelf. Gebrand door nieuwsgierigheid vroegen we hem of de lichtgevende wolken het Noorderlicht moesten voorstellen. Geschrokken van onze onwetendheid bevestigde hij Maarten’s instinct en raadde ons aan om toch nog even ter plaatse te blijven, het zou namelijk de moeite worden.

Wat op dat moment door mijn hoofd ging, valt moeilijk te beschrijven. In eerste instantie was ik volledig overladen door vreugde, we zouden namelijk het Noorderlicht zien, onze bucketlist zou wat kleiner worden. Nadien kwam toch wel wat twijfel, ik had al gelezen dat het Noorderlicht niet altijd even sterk is en soms nauwelijks zichtbaar. Maar onze IJslandse fotograaf zei dat het de moeite zou zijn, dan zal het toch heus wat meer voorstellen dan enkele lichtgevende wolken? Ten slotte kwam er de blinde paniek, ik zou een van de grootste natuurfenomenen zien en was totaal niet voorbereid. Welke instellingen moest ik gebruiken? Hoe zou ik mijn camera volledig stil krijgen? Alles wat ik de voorbije maanden had opgezocht, leek uit mijn hoofd verdwenen. Ik probeerde en probeerde, maar slaagde er niet in om de lichtgevende wolken vast te leggen. Onze IJslandse fotograaf zag dat de moed me in de schoenen zakte, gaf me enkele tips en toonde welke instellingen ik moest gebruiken. Ik koos een plekje uit, zag een houten schommel en besloot deze in mijn compositie op te nemen. Het licht werd steeds sterker en hemel klaarde meer op en een schouwspel van groene golven voltrok zich in de hemel. Ik nam enkele testfoto’s en slaakte een kreet van opluchting. Het noorderlicht stond te blinken op mijn camerascherm. Mijn avond was geslaagd, de volledige reis kon zelfs niet meer stuk, ik besloot mijn camera weg te steken en te genieten van wat zich aan de hemel voltrok.

De eerste maal dat ik het Noorderlicht kon vastleggen op foto, ik krijg nog steeds kippenvel.

Na een klein uur begon het licht opnieuw af te zwakken en besloten we terug te gaan naar onze wagen en de hostel. Terwijl we de volgende dag nog steeds moesten bekomen van afgelopen avond, stak ik het geheugenkaartje in mijn laptop om de beelden eens wat beter te kunnen bekijken en een eerste maal te bewerken. Ik was best tevreden over de foto’s, de groene gloed was goed zichtbaar en hoewel de houten schommel wat veel aan de zijkant stond, was ik toch tevreden over de compositie. Alleen kwam snel het besef dat geen enkele foto scherp was. Ik had in alle haast mijn camera vergeten scherpstellen op de schommel of de bergen. Wanneer je in het donker fotografeert, kan je niet werken met de auto-focus van je camera, het is namelijk te donker voor de lens om een punt te vinden waarop ze scherp kan stellen. Omdat ik dit wist, stond mijn lens op manuele focus, waardoor alles een beetje wazig lijkt.

Een onverwachte herkansing

Ik kreeg sneller dan verwacht een herkansing. We reden die week verder door langs het noorden van IJsland. De natuur verbaasde ons elke dag, voornamelijk de desolaatheid, hier kwam je bijna geen auto’s tegen, geen toeristen en je kon uren rijden zonder een dorp te passeren. Hoewel we op voorhand gewaarschuwd waren dat er op bepaalde plaatsen veel toeristen konden zijn, leek het alsof niemand interesse had in het Noorden van IJsland. We kwamen aan in Kopasker, helemaal in het noordoosten, onze laatste stop voor we richting zuiden zouden rijden. We kwamen toe in onze hostel (een huis voor onszelf) en besloten wat uit te rusten. De rust was van korte duur wanneer plots een jolige Nieuw-Zeelander - Jed - wat leven in de brouwerij kwam brengen. Al snel raakten we aan de praat en in zijn sappig Engels vertelde hij, hoe hij de wereld rondreisde om overal foto’s te nemen. Hij toonde zijn instagrampagina en al snel raakte ik volledig starstruck. Bovendien wist de jongeman ons te vertellen dat je op de IJslandse weersite kon nagaan hoe groot de kans was dat je het Noorderlicht kon waarnemen die avond. En wat bleek, voor onze locatie zag het er die avond opnieuw heel goed uit. Hij stelde voor om een donkere plek te zoeken en die avond samen op het Noorderlicht te jagen.

Jed met al zijn professioneel cameramateriaal, ik met de aftandse Canon van mijn ouders en Maarten met een fles Amaretto om zich toch wat warm te houden. Jed gaf me meer uitleg over fotograferen in het donker; zo kan je namelijk de maan of een heldere ster gebruiken om op te focussen en ben je zeker dat alles vanaf een bepaalde afstand scherp zal staan. Hij legde me uit dat mijn sluitertijd niet te lang mocht zijn, of de sterren zouden door de rotatie van de aarde bewegen en wazig worden. Allemaal waar ik voorheen geen flauw benul van had en als je de foto hierboven bekijkt, kan je zien dat de sterren inderdaad opgeschoven zijn tijdens het nemen van de foto. Met de juiste instellingen en een lens die scherp stond, stootte ik wat op de limieten van mijn materiaal. Ik had namelijk geen statief bij, waardoor ik mijn camera enkel op de grond kon leggen en de lens bijgevolg naar boven moest richten. Om toch een onderwerp in de foto te hebben, raadde Jed aan om zelf te poseren met het Noorderlicht op de achtergrond, en zo kwam onderstaande foto tot stand.

Mijn tweede poging om het Noorderlicht te fotograferen. De sterren zijn reeds scherp en de achtergrond ook, maar ik slaagde er zelf niet in om lang genoeg stil te staan.

In deel II komen jullie meer te weten de rest van deze reis en mijn tweede bezoek aan IJsland in 2019. De adembenemende uitzichten blijven, maar de liefde raakt toch wat bekoeld.

Heb je vragen? Contacteer me gerust via instagram of het contactformulier op de website!